Witness
Mijn verhaal
Van verbrokenheid naar kracht
“I have been bent and broken, but – I hope – into a better shape” – Charles Dickens
The Base
Met meer dan 10 jaar ervaring in palliatieve zorg in corporate bedrijven, mijn achtergrond als fysiotherapeut en een nieuwsgierigheid en gevoeligheid voor wat er voorbij de dood ligt, richtte ik, terwijl ik door mijn eigen verliezen navigeerde, Ceremonify op om een veilige ruimte te creëren voor de diepere lagen van rouw.
Mijn fascinatie voor de dood werd diep aangeboord toen ik eind 2017 de Pashupatinath tempel bezocht in Nepal – een heilige Hindoe tempel waar crematies plaatsvinden aan de oevers van de rivier. Daar werd iets aangewakkerd wat lang had gesluimerd en verborgen lag in de diepte. Tijdens de vipassana meditatie die ik daar deed, werd de basis gelegd voor wat later Ceremonify zou worden.
The descent
In de zomer van 2018 veranderde alles. Zwanger en plotseling alleen – een periode waarin de rouw van het alleen dragen me raakte, maar tegelijkertijd ook het wonder van nieuw leven groeide. Begin 2019 werd dochter Liv geboren, een lichtpunt dat mijn wereld opnieuw kleurde.
Een jaar lang genoot ik van dit liefdevolle mensje, totdat op 11 mei 2020 het noodlot toesloeg. Mijn broer Sander, mijn veilige haven en zielsverwant, verdronk tijdens een surfdrama in de Noordzee. Hij was altijd dichtbij geweest – samen gereisd, gesurft, geleefd. Nu was hij er niet meer, en de dood kwam dichterbij dan ik ooit had kunnen voorstellen.
Mijn hele fundament stortte in. De naaktheid van rouw trof me dieper dan ik had verwacht – het verlies golfde als een ripple-effect door mijn hele bestaan. Maar in die inwaartse beweging, op plekken waar ik nog nooit eerder was geweest, ontsprong iets nieuws. Het contrast tussen mijn eigen proces en de verwachtingen van de buitenwereld bracht een creatieve kracht naar boven die uiteindelijk Ceremonify tot leven wekte.
This is me now
Uit de brokstukken van rouw heb ik mezelf opgebouwd. Ik voel me verrijkt met deze verdieping in mij. Ik heb zijn lot te aanvaarden en mijn lot te dragen. Dit vraagt een continue afstemming en beweging van me – de rouw vloeit als het ware door mij heen en wekt me keer op keer tot leven.
Zijn dood staat voor veel verlies, voor alles wat nooit meer zal zijn. Dit zwarte hoofdstuk is onderdeel van mijn leven geworden, en mijn reis gaat vooral over het geven van bestaansrecht aan die rouw, zodat we weer volledig in het leven kunnen staan en elkaar werkelijk kunnen zien en ondersteunen in onze volledige menselijkheid.
‘We are all just walking each other home’ – Ram Dass
“Ik had graag nog wat langer naast je gelopen.”
